Biri "akıl" diğeri "ayak" iki Perihan'ın 45 yıllık kardeşliği

Darülaceze'de kaderleri kesişen Perihan Karakuyu ile Perihan Bekdemir, 45 yıldır aynı odada birbirlerinin eksiklerini tamamlıyor.

Birinin ayakları tutmuyor, diğerinin ise mental problemleri var. İsimleri gibi kaderleri de aynı iki Perihan'ın öyküsü, neredeyse yarım asır önce Darülaceze'de kesişti.

Darülaceze'de "Büyük Perihan" olarak hitap edilen 76 yaşındaki Perihan Karakuyu, ortaokuldayken geçirdiği rahatsızlık nedeniyle yatağa mahkum oldu. Annesini hiç görmeyen Karakuyu'ya önce babası, onun ölümünün ardından da ablası ve ağabeyi baktı ama en sonunda Karakuyu, henüz 27 yaşındayken Darülaceze'ye bırakıldı.

Perihan Karakuyu kurumda yaşamaya başladığında yıl 1973'tü. Ondan bir yıl sonra da Perihan Bekdemir Darülaceze'nin sakinlerine katıldı. O günlerde sadece 10 yaşında olan Perihan Bekdemir, mental sorunları da bulunan bir epilepsi hastasıydı. Hayat koşullarının Darülaceze'ye kadar sürüklediği Bekdemir evinden ve ailesinden uzak kaldığı için o kadar çok üzülmüştü ki dönemin Başhekimi onu, kendisinden bir yıl önce kuruma bırakılan Perihan Karakuyu'ya emanet etmeye karar vermişti.

İki Perihan'ın neredeyse yarım asra yaklaşan oda arkadaşlığının hikayesi de böyle başladı.

Biri "Büyük" diğeri "Küçük" Perihan

Kurumun "Büyük Perihan"ı yürüyemediği için odada ihtiyaç duyduğu anlarda "Küçük Perihan"dan yardım istiyor, "Küçük Perihan" ise Darülaceze'ye bırakıldıktan sonra arkasından günlerce ağladığı ailesinin özlemini Büyük Perihan ile gideriyor.

Neredeyse yarım asrı Darülaceze'de geçiren Perihanların ihtiyaçları ise Darülaceze çalışanları tarafından karşılanıyor. Hastalıkları, kurumun sağlık görevlileri tarafından kontrol edilirken, bakımları da hasta bakıcıları tarafından yapılıyor.

"Ben gelince sevinçten havalara uçuyor"

47 yıldır Darülaceze'de kalan Perihan Karakuyu, AA muhabirine adaşıyla aralarındaki bağı anlattı.

Küçük Perihan'ı artık kızı gibi görmeye başladığını belirten Karakuyu, "Perihan buraya geldiğinde 10 yaşındaydı, küçük bir çocuktu. Sürekli 'Eve gideceğim.' diye ağlar dururdu. O zamanın Başhekimi, 'Biz bunu diğer Perihan'ın yanına götürelim, sahip çıksın.' demiş. Sonra bana alıştı, şimdi yanımdan sürseler gitmez. Kendi çocuğum gibi." dedi.

Yürüyemediği için Perihan'ın kendisine çok yardımı olduğuna değinen Karakuyu, "Perihan bana yardım ediyor, mesela 'Tabağı getirir misin?' diyorum, getiriyor. Ben de nasihat veriyorum ona, çocuk ruhlu olduğu için tedbiren uyarılarda bulunuyorum. 46 yıldır tanıyorum kendisini, 45 yıldır da yanımda, aynı odada yan yanayız. Kendisini çok seviyorum." ifadelerini kullandı.

Memleketi Karaman'a yaz aylarında kısa süreliğine de olsa gittiğini anlatan Karakuyu, Küçük Perihan'ı birisine emanet etmeden Darülaceze'den ayrılmak istemediğini de dile getirerek, şöyle konuştu:

"Memlekete iki senedir gitmedim. Ne kadar ilgi gösteren olsa da bana bağımlı olduğu için ben gelince sevinçten havalara uçuyor. Darülaceze'deki herkese 'Ablam gelecek.' diyormuş. Ben memleketten döndüğümde Darülaceze'nin kapısından girince, nasıl sevinçten mutlu oluyor. Ben de gelirken toka, giysi getiriyorum, çok seviyor."

Perihan Bekdemir ise kendini çok iyi anlatamasa da aralarındaki bağı şöyle dile getirdi:

"O benim annem gibi, onu çok seviyorum. Yıllardır tanıyorum ve çok mutluyum."