Lol Yeni Hero Taliyah – Daldaki Kuş

LoL Yeni Hero Taliyah

LoL Yeni Hero Taliyah

"O elindeki güç yok etmek için var. Kullanmaya niyetin yok mu? Peki. Senin de bir taş gibi batmanı sağlayacak."

Taliyah tuzlu suyun derinliklerine doğru batmadan önce Noxus'lu kaptandan bu sözleri duymuştu. Bu kelimeler peşini bir türlü bırakmıyordu. Kaçışının ardından kumsala vurduğunun dördüncü günüydü. Artık Noxus'lu askerlerin ve Ionia'lı çiftçilerin kemiklerinin kırılma seslerini duymadığından emin olana kadar koşmuş ve sonra yürümeye başlamıştı. Geride bıraktığı katliamı görmemek için arkasına bile bakmadan dağın yüksek yamaçlarını takip etti. İki gün önce kar yağmaya başlamıştı. Belki de üç gün olmuştu; artık hatırlamıyordu. O sabah, terk edilmiş bir tapınağın önünden geçerken kasvetli bir havanın vadiyi kapladığını hissetti. Fakat şimdi de rüzgar bulutları parçalayıp gökleri temizliyordu. Gökyüzü öylesine katıksız bir maviydi ki tekrar boğulduğunu hissediyordu. Bu maviyi tanıyordu. Küçük bir çocukken, bu mavilik kumların üstünü örtüyordu; ama burası Shurima değildi. Buranın rüzgarı hiç misafirperver esmiyordu.

Taliyah yuvasının sıcaklığını hatırlamaya çalışırken kendisine sıkı sıkı sarıldı. Ceketi kar geçirmiyordu belki; ama buz gibi hava, bulduğu boşluklardan içeri sızıyordu. Görünmez yalnızlık bir yılan gibi her yerini sarıyor ve dişlerini vücuduna geçiriyordu. Sevdiklerinden bu kadar uzakta olmak onda takat bırakmamış, dizlerinin üzerine çökmüştü.

Ellerini ceplerine sokuşturup parmaklarını aşınmış taşlara sürterek biraz olsun ısınmaya çalışıyordu.

"Acıktım. O yüzden böyleyim," dedi Taliyah etrafındaki hiç kimseye ve herkese. "Bir tavşan, ufak bir kuş. Ulu Dokuyucu, şimdi görsem bir sıçanı bile yerim."

Sözleri yol vermişçesine birkaç adım ötesinde kardan bir hışırtı duyuldu. Müsebbibi bir avuç kürkten fazla sayılmaz, iki yumruğunun hacminden az, kafasını oyuğundan çıkarmış bir yaratıktı.

"Şükürler olsun," diye fısıldadı titreyen dişlerinin arasından. "Şükürler olsun. Şükürler olsun."

Taliyah sapanının deri beşiğine cebinden çıkardığı pürüzsüz taşlardan birini yerleştirirken, hayvan ona meraklı gözlerle baktı. Dizlerinin üstündeyken nişan almaya alışık değildi ama Ulu Dokuyucu ona bu lütfu bahşetmişti ve ziyan etmeye hiç niyeti yoktu.

Küçük bir kayaya oturup sapanını gererken, ufak hayvan hala onu izliyordu. Taliyah'nın vücudunu soğuk hava sarmalamıştı ve kolları titrek bir hal almıştı. Sapan iplerinin gerginliği kafiydi ama beşiği serbest bırakırken maalesef yaman bir hapşırık onu sarstı.

Attığı taş karın üstünde sekerek müstakbel yemeğini ıskalamıştı. Hüsranla geriye yaslanırken etrafındaki sessizliği delercesine gırtlağından sinirli bir ses çıkarttı. Kendisini toparlamak için aldığı birkaç derin nefes de boğazını yaktı.

"Siz de kum tavşanları gibiyseniz; bir taneniz çıkıyorsa bir düzineniz de etrafta bir yerlerdedir," dedi. Bunu söylerken hayvanın biraz önce olduğu boşluğa bakıyordu ama umudu tekrar canlanmıştı.

Gözlerini oyuktan çekti ve bir hareketlilik görmek umuduyla vadinin aşağılarına doğru bakmaya başladı. Karda bıraktığı dolambaçlı izleri takip etti gözleri. İzlerin ötesinde, seyrek çamlıkların arasından, bir mabedin önünde oturan bir adam gördü. Adam başını göğsüne dayamıştı ve saçları rüzgarda salınıyordu. ya uyuyordu ya da dua ediyordu. Taliyah rahat bir nefes aldı. Bildiği hiçbir Noxus'lu böyle bir şey yapmazdı. Oradan geçerken mabedin oyulmuş kenarlarına dokunmuştu ve sert yüzeyi hatırlayabiliyordu.

Taliyah dalgın düşüncelerinden sert bir çıtırtıyla çıkıverdi. Ardından bir gümbürtü başlamıştı. Bir deprem olduğunu düşündüğü için kendisini sabitlemeye çalıştı ama bu bir deprem değildi. Gümbürtünün seviyesi artmış, kat kat karın kayalara sürtünmesinin gürültüsü olduğu anlaşılmaya başlamıştı. Taliyah yüzünü dağa doğru çevirdi ve kendisine doğru akan beyazlığı gördü.

Hemen ayaklansa da kaçacak bir yeri yoktu. Kirli buzların arasından sivrilen kayaya bakarken oyuğunda güven içinde oturan hayvanı düşündü. Kendisini zorlayarak odaklandı ve görünen kayanın kaba kenarlarını çekiştirdi. Yerin altından bir sıra kalın sütun peyda oldu. Kayalardan oluşan bu barikat, boyunu kat kat aşıyordu ve dağdan gelen çığı bir patırtıyla durdurdu.

Yeni oluşan yamacın kenarlarından pırıltılı kar dalgaları vadiye doğru akmaya başladı. Taliyah dar vadiyi ve tapınağı bir battaniye gibi kaplayan karın akışını izledi.

Çığ başladığı gibi bitmişti. Rüzgar bile sakinleşmişti. Bu boğuk sessizlik Taliyah'nın üzerine bir ağırlık gibi çökmüştü. Uzun dağınık saçlı adam artık görünmüyordu; buz ve kaya yığının altında bir yerlere gömülmüştü. Kendisi çığdan kurtulmuştu ama karnı, aklına doğan düşünceyle tersyüz olmuştu. Her şeyden bihaber masum birine zarar vermişti; adamı karın altına canlı canlı gömmüştü.

"Ulu Dokuyucu," dedi Taliyah etrafında olan hiç kimseye ver herkese, "Ben ne yaptım?"

LoL Yeni Hero Taliyah

Karla kaplı yamaçtan aşağı doğru koşmaya başladı Taliyah. Kimi yerden kayıyor, kimi yerden kasıklarına kadar kara batıp yürümeye çalışıyordu. Bir Noxus istilasından kaçıp, gördüğü ilk Ionia'lıyı kazara öldürmüş olduğuna inanmak istemiyordu.

"Bendeki bu şans ile… Kesin kutsal biriydi bu adam," dedi kendi kendine.

Vadideki çam ağaçları karın altında kalmış, boylarının yarısı çalılıklar gibi görünüyorlardı. Mabedin yalnızca tepesi karın yüzeyinden görünüyordu. Birkaç tapınma bayrağı düğüm olmuş vadinin öteki ucunda duruyordu. Taliyah etrafı taradı ve karın içine gömdüğü adamın izlerini aradı. En son gördüğünde tapınağın saçağının altındaydı. Belki de bu onu çığdan korumuştu.

Ağaçlara doğru, çığın gittiği yönde tapınağa yaklaşırken karın içinden çıkan iki parmak gördü.

Güçlükle yalpalayarak gördüğü parmaklara doğru koştu. "Lütfen ölmüş olma. Lütfen ölmüş olma. Lütfen…"

Dikkatlice diz çöküp elleriyle soğuk karı sağa sola eşelemeye başladı. Ortaya çıkardığı elin parmakları demir gibi güçlü görünüyordu. Uzanıp adamın bileğini kavradı ama soğuk yüzünden elleri ona itaat etmek istemiyordu. Takırdayan dişleri vücudunu titretiyor ve karın altındaki adamdan gelmesi muhtemel yaşam izlerini hissedilmez kılıyordu.

"Daha ölmediysen," dedi Taliyah kara gömülmüş olan adama, "bana yardım etmen gerekiyor."

Etrafına baktı. Kimsecikler yoktu. Tek başına adama yardım etmeliydi.

Taliyah adamın parmaklarından elini çekti ve birkaç adım geri gitti. Uyuşmuş ellerini karın yüzeyine dayayıp çığdan önce vadi zemininin nasıl olduğunu hatırlamaya çalıştı. Gevşek taşlar, çakıllar. Hatırladıkları kafasında dolanmaya, sonra da somutlaşmaya başladı. Kayalar kömür grisiydi ve üzerlerinde beyaz çizikler vardı; tıpkı amcası Adnan'nın sakalları gibi.

Taliyah kafasında gördüklerine tutundu ve hatırladıklarını kar yığınının altından yukarı doğru çekti. Kar katmanı hemen önünde yükselmeye başladı ve içinden çıkan kayalık, adamı yukarı taşıdı. Birden yerinden gevşetilmiş olan kayanın tepesi titreyip kırılırken adeta bir yön bulmak için emir bekliyordu. Güvenli bir iniş için bir yol düşünürken kayayı çam ağaçlarının olduğu bölgeye yönlendiren Taliyah, dalların adamın inişini yumuşatacağını umuyordu.

Bir kurdele gibi uzanan granit şeridi yüzeye düşerken ağaçlara yetişmedi ve karın üzerine gürültülü bir pof sesiyle düştü. Ancak adamın bedenini ağaç dallarına savurmuştu ve adam karın yüzeyine hafifçe düşmüştü.

"Bu defa ölmüş olma, ne olursun," dedi Taliyah adamın düştüğü yere doğru koşarken. Gün ışığı tepesinde sönükleşiyordu. Kara bulutlar vadiye doğru hareket ediyordu. Görünüşe göre birazdan üzerlerine biraz daha kar yağacaktı. Ağaçların ötesinde küçük bir mağaranın girişini gördü.

Ellerinin titremesine engel olmak için avuçlarına sıcak hava üfledi. Adama yaklaşıp omzuna dokunmak için uzandı. Adam acıyla homurdandı. Taliyah kolunu geri çekmeye fırsat bulamadan önünde ani bir esinti hissetti ve ışıltı gördü. Adamın kılıcının keskin ve soğuk kenarı boğazına dayanmıştı.

"Daha ölüm vakti değil," dedi adam fısıldayarak. Sonra öksürdü ve gözleri kafatasının içine doğru yuvarlandı. Kılıcı karın içine battı ama adam kabzasını bırakmamıştı.

İlk kar tanesi Taliyah'nın soğuktan çatlamış yüzünün önünden geçti. "Anlaşılan, sen kolay kolay ölecek biri değilsin," dedi. "Ama yaklaşan fırtınaya kalırsak bunun doğru olup olmadığını ilk elden öğrenmek zorunda kalacağız."

Adamın nefesi hafiflemişti ama hala hayattaydı. Taliyah koltuk altından tutup adamı küçük mağaraya doğru sürükledi.

Sert rüzgar tekrar esmeye başlamıştı.

Habere ulaşmak için- turkishplayer.com

Kaynak: Turkishplayer.com / Teknoloji